Het Sneeuwklokje

Wij hielden vandaag een speurtocht, Maamke en ik. Een speurtocht naar Sneeuwklokjes. Omdat zij de lente inluiden!

Eenmaal weer thuis knutselden we een sneeuwklokje, van crêpepapier. We staken het in een hoopje bijenwas klei en Maamke gaf het een mooi plekje op de seizoenstafel, bij Moeder Aarde en haar Wortelkindertjes 

Het sneeuwklokje

Het was nog winter. Op de bevroren grond lag een dun laagje sneeuw en daaronder, in de aarde, woonde een sneeuwklokje. Veilig geborgen lag het in zijn bollenhuisje, maar het sliep niet meer. Het had zich lang genoeg in het donker verborgen. Nu was het nieuwsgierig geworden en wilde het graag zien of er al andere plantjes en bloemetjes boven de aarde te voorschijn waren gekomen. Rond de bol begon de aarde warmer te worden, zodat de sneeuw uiteindelijk boven het sneeuwklokje een klein beetje aarde vrij maakte. 
Zodra het sneeuwklokje het heldere voorjaarslicht zag, zond het de eerste blaadjes omhoog en strekte het zich uit naar het licht. Het opende langzaam zijn bloemkelkje en ontdekte dat het nog helemaal alleen op de koude aarde was en dat er van zijn bloemenvriendinnen nog niets te zien was. 
Bedroefd liet het zijn hoofdje hangen tot er een fris windje kwam aanwaaien: 'Weken en maanden ben ik nu al onderweg zonder ook maar één bloempje te zien. Wees gegroet, jij kleine lentebode!' riep hij vrolijk. En het speelde met een klokje zodat dit een heel teer en zacht geklingel liet horen. Door dit geluid werden langzaamaan ook de andere voorjaarsbloemen wakker. Toen het sneeuwklokje hier en daar madeliefjes, sleutelbloemen en viooltjes hun kopje boven de aarde zag steken, was het blij. Het bedankte de wind die geholpen had zijn bloemenvriendinnen wakker te luiden.

Verhaal en knutselidee uit: Leven met het jaar, geschreven door Christiane Kutik en Eva Maria Ott- Heidmann

Hebben jullie al Sneeuwklokjes gespot?